کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود

فاصله بین عشق و دوست داشتن زیاد است...دوست داشتن حتی اگر روزی به جدایی ختم شودمثل پول جا مانده در جیب یک لباس قدیمیستروزی که میبینی اشحتی اندک که باشد لبخند به لبتمی آورد...عشق اما اگر به جدایی ختم شودچنگ می اندازد دیدار دوباره اش به جان...مثل کودکی که عروسک مورد علاقه اش را گم کرده باشدآنوقت دست هرکس شبیه آن را ببیند جانش آشفته میشود...نمیدانم دوست دا کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود...

مثل من کاش جوابت به معما نرسد بارها گفته ام ای کاش... به اینجا نرسدرود اگر دل به درختی بسپارد کافیست تا بخشکد وسط راه، به دریا نرسدهم دعا میکنم این عشق فراموش شودهم دعا میکنم آن روز خدایا نرسدزندگی تاب سواریست، وَ مقصد بازیدوست داری که به جایی برسد یا نرسد؟شب به شب بر غمش افزود خدا در پاییزآرزو میکنم امروز به فردا نرسدفال حافظ که بگیرند، همه میفهمندکار عاشق کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود...

مثل گاز زدن گوجه سبزِ نوبرانه،شوقِ راه رفتن زیر باران ارديبهشت،مثل ترد و تازه و داغ بودن نانِ سنگکيا عطرِ چای دارچين با نباتيا اصلا بوی عيدبا رنگِ پول های تازه لای قرآندوست داشتنت را می‌گويم ..که بی گمان اگر هزار سال هم بگذرددر من تازه می‌ماند ...پ ن : اسفندکم کمته نشين می شودو من دوست داشتنت را می سپارم به فصلی جديدبهار زمزمه ی زيبای عاشقانه ی تو کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود...